Het is even wennen als we deze ochtend opstaan, het is immers voor het eerst deze vakantie bewolkt. En ook voor het eerst deze vakantie trekken we iets aan met lange mouwen om te gaan ontbijten.
We hebben voor vandaag eigenlijk de hike gepland naar Cracker Lake, deze hebben we nog nooit gedaan, maar op het laatste moment beslissen we om nog eens naar de Grinnell Glacier te stappen.
De hike naar Cracker Lake gaat grotendeels door de bossen, om uiteindelijk beloond te worden met een mooi uitzicht op het meer. We hebben bij dit bewolkte weer echter geen zin in bossen en de hike naar de Grinnell Glacier heeft grotendeels onbelemmerde uitzichten.
We weten dat we niet tot aan de glacier zullen kunnen stappen, het pad is nog afgesloten wegens de sneeuw, maar dat deert ons niet. Dit is zó'n mooie hike met zó'n fantastische uitzichten dat we die heel graag nog eens lopen, zelfs bij dit, ondertussen nog slechts half bewolkte, weer. Zie hier voor ons verslag van deze hike in 2014: 8 juli 2014, Grinnell Glacier
We starten bij de trailhead bij de Swiftcurrent Lake, precies om 10u30.
We komen na een half uurtje bij het eerste uitzichtpunt op Lake Josephine, waar ook de boten aanleggen om zich te laten overzetten naar de andere kant van dit meer.
Daar maken we een praatje met iemand, Cory, van Montana, die op 5 uur rijden van hier woont. Hij hoopt om wildlife te kunnen fotograferen en heeft een knoert van een lens (100-400) op zijn camera zitten.
Omdat hij alleen is, en de ganse hike door berengebied gaat, vraagt hij of we er iets op tegen hebben dat hij met ons meeloopt. Uiteraard hebben we dat niet en we gaan samen op pad.
Na Swiftcurrent Lake volgt Josephine Lake.
We krijgen voor het eerst Grinnell Lake te zien.
Na een tijdje komen we bij het bordje dat er vanaf hier sneeuw mogelijk is en dat het opletten geblazen is.
Zoals iedereen gaan ook wij onder het bordje door en stappen verder.
We zijn echter niet van plan om dergelijke risico's te nemen.
Bepaalde hikers zijn "uitgerust" alsof ze in één of ander stadspark wilden gaan wandelen.
Om 12u30 komen we bij het punt waarvan we denken dat het ver genoeg is om straks veilig en wel terug beneden te komen. We hebben dan 7,04 km gestapt met 524 hoogtemeters.
We zitten net boven Grinnell Lake.
Net als we willen gaan eten krijgen we bezoek van een hoary marmot. Die is blijkbaar reeds zo gewoon aan mensen dat ze/hij vrolijk poseert als een volwaardig model.
We blijven hier bijna 2 uur, alhoewel het er soms behoorlijk koud wordt als de wind opsteekt en er net geen zon is.
Als we beginnen aan de terugweg begint er meer en meer blauwe lucht te komen en dat zorgt voor steeds mooiere uitzichten.
Bij de splitsing naar Grinnell Lake beslissen we om ook dat nog mee te pikken, een extra 5 km worden dat.
We gaan helemaal naar beneden tot op het niveau van Josephine Lake (van waar de overzetboot vertrekt) en gaan dan rechtsaf richting Grinnell Lake.
Ondertussen is het opnieuw heel mooi weer geworden en het doet ons meer en meer denken aan 2014 toen we dezelfde hike deden. Toen was het echter veel warmer en waren we behoorlijk uitgeput als we bij de boat dock kwamen. We besloten dan ook om de boot terug te nemen in plaats van te stappen.
Nu blijken we nog energie over te hebben en we stappen dus naar Grinnell Lake.
En daar hebben we helemaal geen spijt van...
...en de voeten ook niet...
Na een tijdje vertrekken we hier opnieuw, maar we nemen er nog een korte hike bij: die naar de Hidden Falls.
Omdat het ondertussen al ruim na 17u is, besluiten we om toch maar de voeten wat te laten rusten en de boot terug te nemen.
Net als we bijna bij de aanlegsteiger zijn, zien we nog dit...een vrouwtjes moose die haar dorst aan het lessen is.
We komen bij de steiger en daar staat een massa volk te wachten op de boot.
Het is echter zo dat diegenen die een retourticket kochten voorrang hebben, met andere woorden diegenen die het minst gestapt hebben mogen het eerst op de boot...
Het toppunt is dan nog dat er heel wat passagiers gewoon op de boot blijven zitten en dus helemaal niet uitstappen, de zogenaamde slipper-toeristen. Daardoor kunnen er dus ook bijlange niet zoveel nieuwe passagiers terug mee. Wij, die al helemaal geen ticket hebben, maken dan ook geen kans om met deze boot mee te gaan. De volgende komt 20 minuten later, maar we hebben helemaal geen zin om daarop te wachten en dus kiezen we maar opnieuw voor het betere voetenwerk...nog eens 3,5 km extra terug naar de trailhead.
We lopen nu langs de andere kant van zowel Lake Josephine als Swiftcurrent Lake. Hier zijn de uitzichten heel wat minder en het is zelfs behoorlijk gevaarlijk stappen omdat we voortdurend tussen hoog struikgewas lopen. Dit is uiteraard hét voorkeursgebied van de beren en we maken dan ook behoorlijk wat lawaai om hen te waarschuwen dat we er aankomen. Dat de beren er zijn is zeker, dat ze ons zien ook, maar gelukkig zien wij hen niet.
Toch nog mooie uitzichten
Terug bij Swiftcurrent Lake een mooi uitzicht op het Many Glacier Hotel.
Om 18u30 zijn we opnieuw bij de trailhead, na een hike van net geen 20 km en 700 hoogtemeters (uiteraard moeten die laatste x2 gedaan worden).
Wat een ongelooflijk mooie hike is dat toch en het is bijlange niet zeker dat dit de laatste keer was dat we die deden.
Op de parking staan de antieke rode bussen, die elk plaats bieden aan 17 passagiers. De 32 beschikbare bussen hebben een canvas dak, dat opgerold kan worden. Men kan een keuze maken uit zeven verschillende routes, waarvan de kortste ongeveer 3 uur duurt, terwijl de langste route een hele dag in beslag neemt.
Morgen mogen de spieren/voeten wat rusten, want dan is het opnieuw een rijdag. We rijden helemaal terug naar Yellowstone, maar dan wel naar East-Yellowstone. Daar is het een totaal andere natuur (veel ruwer en mooier) dan die in West-Yellowstone. We hopen uiteraard ook dat het daar wat minder druk is.
Het weer: bewolkt tot de middag, daarna opnieuw heel mooi en zonnig, 22°C
Overnachting in Swiftcurrent Motor Inn
Aantal gereden km: 0
Wat een gave dag zeg, en dat zonder dat ik alle foto's heb gezien. Lijkt me zo geweldig daar!
BeantwoordenVerwijderen