Onze laatste dag vandaag en we hebben 2 zaken gepland: de Mount Evans, de hoogste weg van Noord-Amerika en het Roxborough SP, op zo'n 40km van Denver.
Het is bijzonder warm vandaag en we zijn wat blij dat er geen zware hikes meer op de planning staan.
De autorit van Grand Lake naar Mount Evans gaat opnieuw door een schitterende omgeving. Colorado heeft ons nu wel helemaal overtuigd van het natuurschoon dat hier echt overal te vinden is.
Het is zondag vandaag en heel wat inwoners van Denver ontvluchten de hitte van de stad en trekken de natuur in. Mount Evans met zijn top boven de 4.000m is dan uiteraard een ideale bestemming.
De weg slingert zich 21 km naar boven, met onderweg 1 populaire halte, Summit Lake.
Een beetje verwarrend, want dat meer ligt niet op de top, maar zo'n 8 km lager.
Hier eten we onze broodjes én een Ben & Jerry Brownie Batter Core. Deze smaak is bij ons nog niet te krijgen en dat moesten we uiteraard eens proberen. Voor herhaling vatbaar...
We zien hier ook ons laatste wild life.
Het is bijzonder warm vandaag en we zijn wat blij dat er geen zware hikes meer op de planning staan.
De autorit van Grand Lake naar Mount Evans gaat opnieuw door een schitterende omgeving. Colorado heeft ons nu wel helemaal overtuigd van het natuurschoon dat hier echt overal te vinden is.
Het is zondag vandaag en heel wat inwoners van Denver ontvluchten de hitte van de stad en trekken de natuur in. Mount Evans met zijn top boven de 4.000m is dan uiteraard een ideale bestemming.
De weg slingert zich 21 km naar boven, met onderweg 1 populaire halte, Summit Lake.
--> onderstaande video's worden aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--
Een beetje verwarrend, want dat meer ligt niet op de top, maar zo'n 8 km lager.
Hier eten we onze broodjes én een Ben & Jerry Brownie Batter Core. Deze smaak is bij ons nog niet te krijgen en dat moesten we uiteraard eens proberen. Voor herhaling vatbaar...
We zien hier ook ons laatste wild life.
Na een tijdje rijden we verder naar de top. Het is wel vrij druk, maar niet echt een overrompeling.
Boven is het meer dan 20 graden frisser dan beneden (14 tov 35). Er staat ook een krachtige wind, een windvest is dus welgekomen.
Hier staan nog de ruines van een restaurant dat in 1979 vernield werd door een brand. Ook het hoogstgelegen observatorium van de hele wereld ligt hier.
We stappen via de switchbacks helemaal naar boven waar we een fantastisch 360° uitzicht hebben.
Na een uurtje rijden we terug naar beneden.
Boven is het meer dan 20 graden frisser dan beneden (14 tov 35). Er staat ook een krachtige wind, een windvest is dus welgekomen.
Hier staan nog de ruines van een restaurant dat in 1979 vernield werd door een brand. Ook het hoogstgelegen observatorium van de hele wereld ligt hier.
We stappen via de switchbacks helemaal naar boven waar we een fantastisch 360° uitzicht hebben.
Na een uurtje rijden we terug naar beneden.
Als we de I-70 willen oprijden is er net een reddingsactie aan de gang in de Colorado River. Blijkbaar is er een ongeval gebeurd met een raftingboot. We moeten dan ook iets verder de snelweg op richting Roxborough State Park. Het is eigenlijk per toeval dat ik iets las over dat park en de rode, bizar gevormde rotsen, waren een aanleiding om dat in de planning op te nemen.
Hier geldt onze Annual Pass niet en we betalen 7$ aan de ingang. De Ranger weet ons al direct te vertellen dat we onze geplande, korte, hike niet gaan kunnen doen, omwille van de aanwezigheid van een mountain lion.
We rijden dan eerst door naar het Visitor Center om te zien welke andere hike we kunnen doen. Het is echter zó warm (de autothermometer geeft exact 40° op) én er staat zo'n hevige droge en hete wind dat we besluiten om helemaal niet meer op stap te gaan. Een verstandige beslissing, menen we.
We nemen wel enkele foto's van aan het VC.
Eigenlijk is dat ook een park, zo zien we nu, dat, uit fotografisch oogpunt, best in de late namiddag bezocht wordt, als de zon de rotsen een dieprode kleur geeft.
Eigenlijk is dat ook een park, zo zien we nu, dat, uit fotografisch oogpunt, best in de late namiddag bezocht wordt, als de zon de rotsen een dieprode kleur geeft.
Op de weg naar de uitgang zien we in de verte Denver en ook opnieuw een bosbrand.
We trotseren nog eens kort de, nu bijzonder onaangename, hitte om te gaan eten bij Ruby Tuesday (heel lekker).
Terug in het hotel willen we inchecken bij United Airlines, maar ook hier is niet het minste spoor van enige boeking op onze naam. Bovendien is de wifi hier zo extreem traag (zelfs in Alaska nooit meegemaakt) dat we amper iets online kunnen doen.
Dan maar de telefoon genomen en naar United gebeld. Na zowat 45 minuten hetzelfde verhaal vertellen, dat we dus echt wel een bevestiging, met stoelnummers inclusief, in onze handen hebben, blijkt ineens het probleem bij onze heenvlucht van 3 weken geleden te liggen. Omdat de vlucht van Brussel naar Washington toen vertraging had, vlogen we met een latere vlucht naar Denver. Volgens de amateurs van United hadden we dan ook een "no show" gehad en waren we dus nooit in Denver aangekomen. Pas nadat ik de vrouw aan de andere kant van de lijn had kunnen overtuigen dat we echt niet met de fiets naar Denver gereden waren, kwam alles in een stroomversnelling en konden we alsnog op de oorspronkelijke vlucht voor morgen geboekt worden...
Toch echt wel niet te geloven dat wij volgens het systeem van UA, 3 weken geleden niet met hen gevlogen hebben, ondanks het feit dat zijzelf ons op een latere vlucht geboekt hadden...
Dan voor de zekerheid toch ook nog eens met Brussels Airlines gebeld (een echte schande dat men, als Vlaming, enkel in het Engels of Frans te woord gestaan worden...), voor de aansluitingsvlucht van Washington naar Brussel, maar daar bleek alles in orde...althans als we die halen met de amper 50 minuten overstaptijd in Washington. Maar dat zien we morgen dan wel weer....
Het weer: bijzonder warm (40°C) met daarbovenop een strakke, droge, hete wind
Overnachting in Best Western Plus International Airport
Aantal gereden km: 350
Geen opmerkingen:
Een reactie posten