Met wat een fantastisch ontbijt konden we vandaag de dag beginnen. Echt alles werd aangeboden om er een heerlijke maaltijd van te maken. En, heel kenmerkend bij dergelijk ontbijt: de typische "Belgian" waffles ontbraken... Dat konden we enkel maar toejuichen. Ook typisch voor een heerlijk ontbijt: echte borden en bestek, dus geen plastiek rommel.
Vandaag staat één van de meest gefotografeerde plekken van de Rockies op het programma: de Maroon Bells.
Als we na het ontbijt nog naar de Citymarket gaan om sandwiches en drank te gaan kopen voor deze middag, begint de hemel echter al helemaal dicht te trekken, zelfs met vrij donkere wolken. Ach nee, het zal toch niet waar zijn dat we uitgerekend vandaag geen blauwe lucht en zon zullen hebben...
We nemen de gratis bus van bij Ruby Park in Aspen naar de Aspen Highlands waar we de volgende bus naar de Maroon Bells nemen. Een ticket kost 8 dollar per persoon voor de rit naar boven. De terugreis is gratis.
De Maroon Creek Road is gesloten voor alle verkeer van 8u 's morgens tot 17u 's avonds en in deze tijdspanne dient men dus verplicht de bus te nemen.
De chauffeur kletst ons gedurende de twintig minuten durende rit de oren van onze kop, maar we steken er niettegenstaande toch wat nuttige info van op.
Als we bij de Maroon Bells komen is het er nog bijzonder rustig. We hadden Disney-achtige toestanden verwacht, maar behalve wij 2 zien we amper een tiental wandelaars.
We gaan direct naar Maroon Lake en moeten inderdaad vaststellen dat lucht helemaal dicht zit...daar gaan de mooie plaatjes dus voor vandaag...
Heel spijtig, maar het is niet anders...of toch? Zoals wel vaker in het hooggebergte verandert het weer ook hier op enkele minuten tijd en de lucht trekt zowaar helemaal open. Op amper 10 minuten tijd zien we enkel nog blauwe lucht. Het gevolg is ook dat de temperatuur behoorlijk snel oploopt. We wrijven ons dan ook snel in met een hoge beschermingsfactor en zetten de petten op. Hier gelukkig geen sprake van muggen of andere vliegende insecten, een muggenspray is dus niet nodig.
De Maroon Bells is niet voor niets een van de meest gefotografeerde plaatjes van de Rocky Mountains.
Zoals het weer er een tijdje geleden uitzag, waren we niet van plan om hier nog iets anders te gaan doen, maar nu dus wel: we doen de hike naar Crater Lake (6km roundtrip - 150m stijgen).
Voor het eerst dit jaar bevinden we opnieuw in "bear country".
Gelukkig lopen we grotendeels in de schaduw van de bomen, want de hitte in combinatie met de grote hoogte (we lopen hier op meer dan 3000m hoogte), maken het toch wel behoorlijk lastig.
Het feit dat dit onze eerste wandeling is en we nog niet aangepast zijn aan het tijdverschil en/of de hoogte (4 dagen geleden waren we nog op zeeniveau) zal ook wel een verklaring zijn voor de grote hoeveelheid zweet die we onderweg gelaten hebben...
We lopen wel voortdurend door een prachtige streek, omgeven door de reuzen van de Rockies.
Na zowat 40 minuten klimmen over het zeer rotsachtige, maar goed begaanbare, pad komen we bij Crater Lake. In tegenstelling tot hetgeen de naam doet vermoeden ligt hier echter geen krater onder.
We blijven hier niet echt lang want het is er bijzonder warm. Het is inmiddels rond de middag geworden en we besluiten om terug naar Maroon Lake te gaan om daar onze sandwiches op te eten.
We komen rond 12u45 terug bij het meer en als we goed en wel begonnen zijn met eten, beginnen we regendruppels te zien op het wateroppervlak. Helemaal geen reden om op te stappen, want het is echt heel miniem. De lucht is echter wel weer volledig dichtgetrokken en we hebben dus echt wel gebruik gemaakt van het "venster van een paar uur" om de geplande foto's te kunnen maken en de hike naar Crater Lake te kunnen doen.
Vooraleer te vertrekken nog een foto van een beverburcht...
...en van wild life...
Als we bij het infocenter komen, komt er net een bus aangereden en we kunnen die direct nemen richting Aspen Highlands. Ook daar staat er net een bus klaar om terug naar Aspen te rijden.
Als we bijna in Aspen zijn, begint het echt te stortregenen en als we van de bus stappen blijven we nog zo'n 10 minuten schuilen vooraleer terug naar het hotel te gaan (dat zelfs maar gewoon aan de overkant van de straat ligt). De regen valt met bakken uit de lucht en...10 minuten later schijnt de zon opnieuw... Raar toch, dat bergklimaat.
Niettegenstaande we al uitgecheckt zijn, mogen we nog van alle faciliteiten van het hotel gebruik maken, zoals de wellness, douches, zwembad enz.
We besluiten echter om eerst iets anders te doen: de Rode Duivels spelen op dit moment immers net hun tweede helft tegen de Zweden en we volgen die 45 minuten nog mee in het hotel. Met een 1-0 overwinning gaan we naar de 8e finales. Leuk.
Nu gaan we een douche nemen en inmiddels staan er bij de lobby ook weeral heerlijke chocoladekoeken. Een gast is hier écht een gast en geen nummer, want ook koffie, thee en water zijn à volonté gratis te krijgen in de lobby.
We konden ook onze auto in de garage laten staan tot het moment dat we wilden vertrekken.
Dat vertrekken doen we rond 16u00 en het is de bedoeling om nog een bezoekje te brengen aan het Rifle Falls State Park.
Onderweg naar Glenwood Springs begint het echter opnieuw te stortregenen met ook voortdurend bliksemschichten, uitgerekend in de richting waar we naartoe moeten.
We passeren ons hotel en we besluiten dan ook dat het zinloos is om nog een stuk door te rijden naar de Rifle Falls om dan ook nog eens terug naar het hotel te komen.
We houden het hier dus voor bekeken voor vandaag. We zien wel of we dat State Park morgen al dan niet nog bezoeken. Er staat voor morgen immers heel wat op de planning.
We sluiten de dag af met een etentje in het Italiaans restaurant The Italian Underground.
Het weer: zon, wolken, stevige regen en onweersbuien. 33°C
